Na samym początku zgrupowania, tuż po przylocie do Nowej Zelandii ukruszył mi się jeden z zębów trzonowych. Początkowo mnie nie bolał więc stwierdziłam, że przeczekam i zajmę się nim już w Polsce. Niestety ostatnie dni ból doskwierał mi coraz bardziej. Dziś rano praktycznie nie byłam w stanie już gryźć i jadłam jak niemowlaczek tylko produkty nie wymagające gryzienia.

Po śniadaniu z eskortą, składającą się z Trenera, szefa wyszkolenia Bogusława Gryczuka i pani doktor pojechałam do dentysty w Cambrige.

To była jedna z najprzyjemniejszych wizyt u dentysty w moim życiu. Bardzo oryginalnie wyglądający stomatolog z swoją asystentką tworzyli tak sympatyczny zespół, że czas spędzony na fotelu upłynął mi błyskawicznie. Pani asystentka była tak urocza i empatyczna, że po prostu rozbrajała mnie. Miałam wrażenie, że ją bardziej boli niż mnie kiedy stomatolog borował mi ząb.
 
Dziś również odbyło się losowanie przedbiegów i znamy już swoje konkurentki. O pierwsze 3 miejsca dające od razu awans do półfinału będziemy walczyć z Amerykankami, Niemkami, Belgijkami i Holenderkami. Liczymy na mentalne wsparcie wszystkich przychylnych ludzi.

Pozdrawiam
Agnieszka

Przez ostatnie 2 dni na treningach w Taupo towarzyszyły nam kamery i aparaty. Najpierw poranny trening nagrywał nasz etatowy kamerzysta - masażysta Kuba. Popołudniu i dnia następnego zszedł z trenerem przybyły w niedzielę nasz sympatyczny fotograf Adam Nurkiewicz - popularnie zwany „Nurkiem”. Teraz niestety bardziej niż zwykle zasługuje na tą ksywkę. Podczas małego wypadku w trakcie wysiadania z motorówki zamoczeniu uległ cały jego sprzęt.

Kilka ocalałych zdjęć dzięki uprzejmości Adama zamieszczam pod (linkiem).

Wczoraj po śniadaniu wpakowaliśmy się do busów i ruszyliśmy w stronę ostatniego przystanku na całosezonowej drodze do Mistrzostw Świata – toru na Karapiro utworzonego na robiącej ogromne wrażenie tamie. Czekając na przyczepę z łodziami usiadłyśmy na trybunach dla zawodników i wśród osad pływających wypatrzyłyśmy kilka z naszych konkurentek: Brytyjki, Niemki, Francuzki, Belgijki, Amerykanki, Hiszpanki. Przyglądając się osadom trenującym na torze ewidentnie poczułam „zapach i smak” zbliżających się już w niedzielę Mistrzostw.

Pozdrawiam
Agnieszka

Tak! Dziś drugi dzień jest ciepło u nas. Nawet zdążyłam sobie trochę twarz „przyrumienić” oraz rękę upodobnić do naszych barw narodowych.

Wczoraj w planach miałyśmy jeden trening. Julia w rozmowie z właścicielem miejsca, gdzie trzymamy łódki dowiedziała się, że mają na weekend zjawić się amatorzy sportów wodnych z udziałem motorówek. Wiadomo, że dla nas te motorówki z ogromnymi silnikami oznaczają gigantyczne fale praktycznie uniemożliwiające pływanie. Więc aby zdążyć przed nimi treningi zaczynałyśmy trochę wcześniej.

W sobotę główny temat treningu musiałyśmy niestety zrobić same, bez czujnego oka trenera. Winowajcą był silnik motorówki, który zgasł i bardzo długo nie chciał zapalić. Kiedy w końcu zapaliła my już byłyśmy po wszystkim. Nasz trener wrócił do pomostu. Tyle szczęścia nie miał trener Witkowski. On na tej samej motorówce podczas treningu z Magda i Julią dopłyną do tamy i tam już musiał czekać na pomoc i holowanie.

Dziś miałyśmy 2 treningi na wodzie. Na pierwszym miałyśmy super warunki. Było ciepło, lekki nie przeszkadzający wietrzyk i prawie taflę na jeziorze. Pomiędzy treningami Magda wybrała się na zwiedzanie tamtejszych gorących źródeł, ja stwierdziłam że 36$ za wąchanie siarki to zdecydowanie za dużo i razem z trenerem odbyłam przejażdżkę motorówką po jeziorze. W końcu miałam okazję przyjrzeć się otaczającej przyrodzie, bo na treningu to muszę patrzeć w licznik oraz  skupiać się na technice i rytmie. No i zrobiłam też kilka zdjęć :) (link)

Na drugi trening niestety już się rozwiało. Wiatr w połączeniu z przepływającymi motorówkami znów nam utrudniał trening. Mam nadzieję, że te trudności ułatwią nam dobry start na Karapiro.

Pozdrawiam
Agnieszka

Pogoda niestety nie ulega zmianie. Pada, wieje i jest chłodno. Dziś rano podjęta próba zrobienia treningu na wodzie zakończyła się znowu niepowodzeniem. Po przepłynięciu 200 m byłyśmy mokre, a woda zaczęła nam się nalewać do łódki ze wszystkich stron więc wróciłyśmy do pomostu. Wtedy szef wyszkolenia zabrał nas na rekonesans innego akwenu- Orakei.

Na zebraniu „ekipy rządzącej” zapadła decyzje, że kobiece dwójki przeniosą się tam trenować z racji na dużo mniejszą falę. Popołudniu więc pojechaliśmy nad Hikurangi (dotychczasowe miejsce treningu), zapakowaliśmy łódkę na dach busa i rozpoczęliśmy przeprowadzkę. Całą drogę spoglądałam bojaźliwie na dziób naszej nowej łódki czy aby na pewno nie spada.

A przy okazji mowy o łódce jeszcze raz zapraszam do udziału w konkursie na jej nazwę! Szczegóły znajdują się na stronie głównej. Dziś podczas szybkiego wypadu do sklepu rano udało mi się „złowić” kolejne miastowe rybki. Zapraszam do obejrzenia zdjęć LINK.

Pozdrawiam
Agnieszka

Jest środek nocy, a ja nie mogę spać więc postanowiłam napisać jak minęły mi dni, które już spędziłam w Nowej Zelandii.

Dotarliśmy w sobotę około południa. Po wstępnym rekonesansie miasta pod wieczór przyszedł czas na trening biegowy. Wybrałam trasę tuż nad brzegiem jeziora, gdzie przy zachodzie słońca mogłam podziwiać piękne widoki.

W niedzielę rano pojechaliśmy w miejsce gdzie mamy schodzić na wodę. Po długotrwałym skręcaniu i ustawianiu nowej łódki, którą dostałyśmy na start w Mistrzostwach Świata przepłynęłyśmy jeszcze 10km.

Całe popołudnie padał deszcz. Jak w końcu przestał i mogłyśmy iść biegać było już ciemno więc postanowiłyśmy poruszać się po mieście z racji na świecące latarnie. Chciałam pobiec w jedną stronę, a potem wrócić tą samą trasą. W drodze powrotnej zamyśliłam się i skręciłam nie w tym miejscu co powinnam. Dobiegał już czas przeznaczony na trening, a ja kompletnie nie wiedziałam gdzie jestem oraz jak mam wrócić do hotelu. Biegłam dalej skręcając na chybił trafił. W pewnym momencie po jednym z zakrętów zaczęłam rozpoznawać okolice bo zrobiłam „kółeczko”. Jak już się zorientowałam że zrobiłam pętlę udało mi się wrócić na właściwą drogę i dotrzeć do hotelu z prawie 40 minutowym opóźnieniem. To był jeden z mocniejszych biegów w moim życiu. Nie dość, że w założeniach miałyśmy mocniejsze odcinki w trakcie to na dodatek doszła jeszcze adrenalina wywołana dezorientacją i strachem.


Poniedziałek od rana nie zapowiadał się dobrze. Niebo spowiły ciemne, deszczowe chmury, a między drzewami hulał silny wiatr. Treningu na wodzie niestety nie udało się zrobić. Dzielnie podjęłyśmy próbę i odbiłyśmy od pomostu. Gdy tylko jednak wypłynęłyśmy za cypelek woda zaczęła się przez nas przelewać. Na samych rękach wstecz wróciłyśmy do pomostu bo mowy nawet nie było o obróceniu łódki - kąpiel w jeziorze byłaby murowana. Tak więc wróciłyśmy do miasta gdzie wsiadłyśmy na „rumaczka” (ergometr).

Popołudniu pogoda nie uległa zmianie, a może nawet mocniej wiało więc znowu jogging nam został. Tym razem przezornie poszłam biegać jak jeszcze jasno było.

Mam nadzieję że jutro przyniesie lepszą pogodę.....

Pozdrawiam
Agnieszka

Mając do dyspozycji 2,5 dnia w domu zapełniłam ten czas do granic możliwości. We wtorek wizyta w Carolina Medical Center w związku z moimi problemami z plecami i ramionami. Następnie odebranie paczki w klubie oraz kupno kurtki jesiennej dla Arka.


Dostałam propozycję podjęcia studiów magisterskich na Akademii Leona Koźmińskiego i z niej skorzystałam. Środowe przedpołudniem poświęciłam na załatwienie formalności na uczelni i odebranie legitymacji studenckiej. Popołudniowy czas zajęły mi przygotowania do rodzinnej uroczystości z okazji 5 rocznicy naszego ślubu.


W czwartek rano spotkałam się już z całą ekipą na lotnisku i wyruszyliśmy w podróż do odległej Nowej Zelandii. Strach przed tak długą i uciążliwą podróżą okazał się na szczęście większy niż w rzeczywistości.

Mieszkamy w miejscowości Taupo, której prawdopodobnie symbolem jest ryba ponieważ można ją spotkać umieszczoną w różnych miejscach. Hotel Suncourt gdzie jesteśmy zakwaterowani znajduje się w pobliżu pięknego jeziora.

Zapraszam do obejrzenia zdjęć :)

Pozdrawiam
Agnieszka

Perspektywy na dzisiejszy dzień zapowiadały się dużo gorzej niż faktycznie było. Budząc się na rozruch słyszałam jak leje deszcz i mocno wieje (mam łóżko przy oknie). Gdy wyjrzałam przez nie widok nie napawał optymizmem i entuzjazmem na nadchodzący dzień. Było bardzo ciemno - ciemniej niż zwykle, padał deszcz, a drzewa pod oknami „hulały”.

Z decyzją co robimy na treningu czekaliśmy do ostatniej chwili i mimo, że nadal padało, a reszta wybrała się już na ergometr my twardo postanowiłyśmy iść na wodę (tylko nie ergometr).

Wynosząc wiosła miałam jednak mieszane uczucia czy jednak dobrze robimy w końcu nie zbyt przyjemnie jest moknąć. Po 5 min rozgrzewki, co nas bardzo ucieszyło, przestało padać a trening kończyłyśmy z przyświecającym słoneczkiem.

Dziś wypadało nasze wolne popołudnie więc już wcześniej zaplonowałyśmy wypad do sklepu. Niestety, gdy po obiedzie przyszła pora wyjścia znowu się rozpadało. Na szczęście na ratunek przyszli nam trenerzy i pan Jasio (kierowca busa wożącego łódki). Zabrałyśmy się z nimi. Busem miałyśmy okazję przejechać kilka słynnych, wąskich hiszpańskich uliczek. Odwiedziliśmy najpierw plac Hiszpański, a potem udaliśmy się na zakupy.

I tak pomimo czarnych widoków na początku dzień zakończył się dość szczęśliwie. Poniżej dodaję kilka nowych fotek.

Jutro po pierwszym treningu łódki zostaną rozkręcone i wyruszą w podróż do Polski, bo w Nowej Zelandii będzie na nas czekać nowa łódka firmy Hudson. Będzie koloru białego, identycznego jak jedynka na której pływam.

Pozdrowienia z Sewilli
Agnieszka

Przez 2 dni nie schodziłyśmy z Magdą na wodę. Było to spowodowane bólem mięśni okolic łopatek i ramion. Moje treningi były wtedy głównie oparte na nogach - bieg, rowerek, siłownia (ćwiczenia. na nogi, grzbiet, brzuch).

Początkowo ciężko było określić co naprawdę mi jest. Po pierwszym dniu „odpoczynku” i brania leków przeciwzapalnych udało się zlokalizować winowajcę. Okazał się nim przeciążony mięsień pod grzebieniowy łopatki. Wczoraj zeszłyśmy na wodę i na szczęście wszystko było ok. Co prawda nie był to trening na najwyższych obciążeniach, ale najważniejsze, że mogłam go zrealizować.

Pozdrawiam
Agnieszka

Korzystając z wolnego czasu przypadającego na niedzielne popołudnie, wraz z Magdą, Magdą Fularczyk i Kubą, wybraliśmy się na wycieczkę po Sewilli.

Pierwszą częścią naszej podróży był „rejs” katamaranem prowadzonym przez naszego trenera do centrum miasta. Pogoda jakby na życzenie z upalnych 35 stopni zmieniła się na przyjemne 25 stopni, dzięki czemu spacerowanie po mieście nie było tak męczące.

Na lądzie zwiedzanie rozpoczęliśmy od areny walk byków. Jak się dowiedzieliśmy od przewodniczki, która nas oprowadzała jest ona drugą co do wielkości (po znajdującej się w Maladze). Przedstawiono nam również całą tradycję związaną z corridą, która jest niezmiennie od lat przestrzegana.

Następnie Kuba z Magdą Fularczyk zaatakowali Katedrę, w której spoczywają prochy Krzysztofa Kolumba, a ja z Magdą Kemnitz czekałyśmy na nich w kawiarni przez okno obserwując turystów przemieszczających się po Sewilli.

Na koniec trafiliśmy na miejsce, które najbardziej mi się spodobało. Był to plac Hiszpański.

Zmęczeni kilkugodzinnym chodzeniem wycieczkę zakończyliśmy miejskim autobusem.

Załączam kilka fotek, więcej w galerii pod linkiem.

Pozdrawiam
Agnieszka